Αγώνας για ζωή

Η βιολογική γεωργία σίγουρα είναι κάτι καλύτερο που μπορεί να συμβεί στον κόσμο, μακριά από τα χημικά η φύση και τα ζώα θα ζουν πιο ήρεμα. (Όμως το μαγαζί μου κοντεύει να κλείσει και αυτό δεν είναι πια δική μου επιλογή, άνεργη μέσα στους ανέργους).

Ο άνθρωπος όμως? Ο βασανισμένος αυτός άνθρωπος που έχει μεγαλώσει μέσα στο περιβάλλον της τηλεόρασης, των στημένων παιχνιδιών, στην εξαφάνιση της παραδοσιακής μας μουσικής και στην επικράτηση της εμπορικής μουσικής.  Η κουλτούρα μας όμως είναι γεμάτη από αντικείμενα εμπορικής κατανάλωσης. Μεγαλώνουμε και πεθαίνουμε μέσα σε αυτήν. Τι και εάν η γενιά μας δεν έζησε πολέμους και κακουχίες όπως οι πατεράδες των πατέρων μας? Δεν είχε κανένα αγώνα να κάνει και όμως είναι αποτυχημένος ήδη. Αποτυχημένος το πρωί που θα σηκωθεί και δεν θα έχει δουλειά να κάνει ή να ψάξει. Που τα βασικά έγιναν δυσεύρετα και όσο αυτός χάνει το κουράγιο του τόσο κατρακυλάει στην μοναξιά του μυαλού του.  Αποτυχία να φροντίσει τον εαυτό του, τα παιδιά του και το περιβάλλον που ζει, όταν οι εταιρίες έχουν γίνει κολοσσοί ψυχροί γίγαντες. Αυτές οι εταιρίες δεν έχουν ανθρωπιά, δεν έχουν αξιοπρέπεια. Τι έχει όμως ο άνθρωπος που έχει χάσει το κουράγιο του? Που νομίζει ότι δεν έχει χάσει το χαμόγελο του αλλά η έκφραση του δεν θα είναι ποτέ ελεύθερη. Η αποτυχία που έφερε εδώ στον κόσμο έχει ριζωθεί καλά. Το ανθρώπινο γένος μοιράστηκε στα δύο, στα τέσσερα στα δεκατέσσερα. Και εγώ τι ζητάω πέρα του να ζήσω την μικρή μου ζωή με ευτυχία, με καθαρή συνείδηση ότι αγωνίστηκα για το καθημερινό μου χαμόγελο και για την αντικειμενικότητα της σκέψης μου. Όλα τα έκαναν λάθος και εγώ πρέπει να ζήσω μέσα στο δημιούργημα αυτό. Αεροπλάνα υπάρχουν να σε πάνε σε πανέμορφα μέρη, αλλά εγώ ούτε την χώρα μου δεν έχω δει ολόκληρη καλά καλά γιατί δεν έχω τους πόρους για να το κάνω αυτό. Και έτσι η κάθε ημέρα μοιάζει με την προηγούμενη και τα παιδιά μου δεν θα με φωνάξουν ποτέ γιαγιά γιατί δεν κατάφερα να γίνω. Η ζωή μου θα περάσει χωρίς να έχω καταφέρει να ανασάνω πραγματικά και η καθαρή σκέψη να γεμίσει το μυαλό μου. Εγώ θα φύγω και με την ζωή μου θα έχω ευνοήσει αυτούς που με την σιωπή τους θα έχουν συμβάλλει στην καταστροφή της ευτυχίας. Εάν όμως ο αέρας που αναπνέω και οι φίλοι που θα δω είναι αρκετά για να πω ότι είμαι ευτυχισμένος? Θα ήθελα να είχα μια ζωή πιο εύκολη, να μεγάλωνα τα παιδιά μου με τον σύζυγο μου σε ένα σπίτι στην εξοχή. Τι είναι εύκολο όμως και τι δύσκολο πια δεν ξέρω. Νιώθω μπερδεμένη από τις λεζάντες στις ειδήσεις και τις κουβέντες των περαστικών στο κινητό τους. Θέλω ένα καλύτερο μέλλον για κάποιον που το αξίζει? Δεν είναι ο άνθρωπος ένα υπέροχο όν? και όμως έχει φέρει τόσα τρομερά δεινά στους συνανθρώπους του. Και όμως δεν έχει συμβάλλει ο καθένας σε αυτό? Σιωπηλά ή έμπρακτα? Τελικά για ποιόν θα αγωνιστώ? Ένα καλύτερο μέλλον για ποιόν? Μόνος μου είμαι στην ζωή πλέον σε μια φουρτούνα που με χτυπάνε συνεχώς άγρια μεγάλα κύματα και με σπρώχνουν σε χίλιες μεριές. Το μόνο που έχω για να κρατηθώ είναι το σωσίβιο μου. 

Francisco Goya's Caprichos (1799), El sueño de la razón produce monstruos. (The sleep of reason brings forth monsters.)   Ο Ύπνος της λογικής φέρνει τα τέρατα.